Narooma

Vanuit de hectische stad Sydney vertrekken naar een rustigere bestemming. Het plan was om naar Dalmeny te rijden. Fred en Tammy vonden daar een stukje paradijs met walvissen en dolfijnen, die bijna hun caravan in sprongen.

Vind dit maar eens in Nederland


Op weg dus maar...... WYM heeft dorst, dus eerst tanken bij de goedkoopste benzinepomp die we zijn tegengekomen. Bijna A$ 1,14. Voor één euro krijgen we momenteel A$ 1,36 dus reken maar uit.


De camping van Dalmeny ligt inderdaad prachtig maar is niet geschikt voor een camper. Alle beschikbare plaatsen zijn scheef en een camper kan je niet stellen zoals je een caravan wel kunt doen. Doorrijden dus maar. Ongeveer 7 kilometer verder ligt het plaatsje Narooma, daar vinden we een mooie camping aan de kust. Kunnen we dan eindelijk naar het strand????? Helaas niet want er staat een koude wind en het zeewater .... brrrrr. Maar we hebben een plekje gevonden uit de wind en ons eerste Australische stranduurtje is een feit.


Eerste stranduurtje in Aussie

Later op de dag gaan we op zoek naar de toeristeninfo, want we willen natuurlijk wel die walvissen en dolfijnen zien die Fred en Tammy hebben gespot. We hadden geluk want dezelfde middag om 5 uur kunnen we mee op een boot en ze garanderen ons dat we walvissen en dolfijnen zullen tegen komen. Gewapend met primatour en bandjes tegen de zeeziekte (Karin) melden we ons bij de boot. Samen met 14 andere walvisspotters en een gids varen we uit. En ja hoor, we zijn nog maar net onderweg als de eerste dolfijn langs de boot komt zwemmen en niet veel later zien we de eerste walvis. In totaal zien we 7 bultrugwalvissen vlakbij de boot zwemmen. Ze komen steeds weer boven water, spuiten hun lucht en water uit en zwaaien met hun staart. Ook zien we volop dolfijnen zwemmen rond de boot. Wat fantastisch om die dieren zo vlakbij te zien in hun natuurlijke element.

Daarna varen we door naar Montique Island. Op en rond de rotsen van het eiland ligt het vol met zeehondjes. Het is voorjaar in Australië en er zijn allemaal kleine zeehondjes geboren.

Er ligt zelfs een pas geboren zeehondje tussen. Een zeemeeuw is nog bezig om de nageboorte op te eten.

We varen weer eens stukje verder en meren bij het eiland aan. Het is daar een kabaal van jewelste. De zeemeeuwen die er wonen hebben net jongen gekregen en beschermen deze jongelingen met een enorm gekrijs. Tjee wat kunnen die beesten krijsen zeg.

Op het eiland staat nog een werkende vuurtoren die Ann samen met andere spotters beklimt, terwijl Karin lekker beneden blijft met een warme kopje thee. Op het moment dat het schemerig wordt en het licht van de vuurtoren aangaat lopen we naar de boot terug. Daar zien we hoe de eerste pinquins, die de hele dag in het water zijn geweest, weer terug aan land komen en terugkeren naar hun jongen die achter zijn gebleven in het nest. Ook al hebben we het eerder gezien, het blijft leuk om die "waggelende oude mannetjes" voorbij te zien lopen. In het donker legt de boot aan bij de aanlegplaats en dat betekent dat we voor het eerst moeten rijden in het donker en dat gaat heel goed. We zijn weer een ervaring rijker.

Nadat we een dag lui op de camping hebben doorgebracht is het weer tijd voor activiteit en gaan we naar Tilba Tilba. Dit is een klein dorpje uit 1891 waarvan nog allerlei huisjes, winkeltjes, een hotel en een postkantoor bewaard zijn gebleven.

 
Hierna rijden we door naar Mimosa Rock N.P., een prachtig Nationaal Park. De route ernaar toe is een feestje om te rijden. Prachtig vergezichten en alweer bossen, bossen en nog eens bossen.

Via een eng gravelpaadje komen we bij Middle Beach, een idyllisch strand in een baaitje waar we besluiten te gaan picknicken. Helaas het strand ligt vol met dode (dus stinkende) vogels. Deze vogels zijn vertrokken uit Argentinië maar hebben de overtocht niet gehaald, ze zijn uitgeput in zee gestort en aan strand gespoeld. De lucht is echt verschrikkelijk smerig en picknicken op het strand zit er echt niet in. Dan maar dat enge gravelpaadje omhoog en op zoek naar een andere geschikte picknickplaats. En die zijn er gelukkig genoeg in Australië.

Terug op de camping is onze campingplaats ingenomen door een paar nieuwe campingbewoners. "Die tafel....... we dachten dat dat afval was". In al die weken dat we door Australië reizen maakten we dit niet mee. Als we weggingen dan lieten we de tafel en soms ook de stoelen staan zodat men weet dat de plaats bezet is en dat werkte perfect. Aangezien we de volgende dag toch verder willen reizen hebben we maar een andere plek op de bijna lege camping uitgezocht en er geen probleem van gemaakt.

Narooma was een heerlijk bestemming om een paar dagen lekker lui te wezen en ons op te laden voor de volgende drukke weken.