Curio Bay

De laatste dag in Te Anau was een lekkere vakantiedag, we lezen, maken een wandeling langs het meer en lezen weer en dat alles lekker in de zon, dus gaan we de volgende ochtend lekker uitgerust op weg naar onze volgende bestemming Curio Bay. We rijden een toeristische route (Southlandroute) en stappen regelmatig uit om iets te bewonderen en te genieten van de rust om ons heen. In Riverton, waar wat oude gebouwen staan, houden we een plas en koffiestop. Onderweg komen ook nog bij het meest zuidwestelijk punt van Nieuw Zeeland.



Onderweg



Clifden Suspension Bridge ca. 1850



vogeltje bij Clifden Bridge



Riverton

 In Invergargill doen we de nodige inkopen en in de loop van de middag komen we aan in Curio Bay. De camping is heel basic, maar is prachtig gelegen vlak aan de kust waar we een plaats hebben tussen hele hoge planten. Hier aan de kust zwemmen Hector dolfijnen - wij hebben ze niet gezien dit keer door de hoge golven - er zijn zeeleeuwen en we kunnen de geeloogpinquins in hun natuurlijk omgeving bekijken. Als we rond een uur of half vijf in de middag gaan wandelen langs het strand, het is dan laag water, staan we ineens tussen een fossiel bos. Allemaal resten van versteende bomen en boomstronken. Dit bos is 180 miljoen jaar geleden overspoeld en door het silica in het water versteend en zo bewaard gebleven. Het is indrukwekkend om te zien.

camping

  




fossiel bos

Als we wat verder lopen komt er een geeloogpinquin de zee uit gewaggeld en loopt richting de bosjes waar zijn kuiken wacht. We kijken ademloos toe hoe moe pinquin op nog geen vier meter gewoon langs loopt. Ze is wel voorzichtig, maar we blijven op veilige afstand en ze loopt dus gewoon en we zien haar in de bosjes verdwijnen. We zitten hier wel echt in de natuurlijke omgeving en genieten weer volop van de natuur. Het zijn hooguit twintig mensen die dit zien, genieten en fotograferen en filmen dus geen grote toeristische attractie. We praten met de ranger die ons meer vertelt over het dierenleven hier. Ze zijn met een project bezig om de zeeleeuwen te redden, die de laatste jaren snel in aantal afnemen. Het was weer een heerlijke dag alleen jammer dat er zoveel wind staat. Alhoewel als we in bed liggen worden we door het schommelen van de camper in slaap gewiegd. Als we 's morgens wakker worden waait het nog steeds. Toch gaan we voordat we weer verder rijden een strandwandeling maken. Helaas geen dolfijnen en ook geen zeeleeuwen, maar wel een heerlijk frisse bries en een zonnetje en met rode konen rijden we om tien uur verder op de Southlandroute. Dit is wel een heel rustige route en we hebben dan ook geen internet en ook de mobiel heeft geen bereik.

Na een tijdje begint het zachtjes te regenen, maar dat weerhoudt ons niet om onderweg een paar keer te stoppen en naar verschillende watervallen (de Mataifalls, de Horseshoefalls en de Purakkauni Falls) te lopen. De laatste is slechts bereikbaar via een gravelweg. Oh Oh voorzichtig rijden dus, maar het lukt om zonder schade daar te komen en al lopend te genieten van bos en de waterval.

We willen ook nog naar Nuggetpoint omdat je daar een mooi uitzicht hebt over de zee en allerlei zeedieren kunt zien. Helaas er zijn verschrikkelijk windstoten en als we eindelijk boven komen (dit alles via een smal weggetje berg op) besluiten we hier alleen te lunchen en dan weer terug te rijden. We volgen nog een klein stukje de toeristische routen nemen dan de snelweg naar Dunedin. Onderweg ziet het er wat herfstachtig uit, flarden mist waaien langs de camper en later begint het te regenen. Op de camping vermaken we ons in de caravan en doen even het kacheltje aan om de kilte te verdrijven, maken een blog en bellen naar Miranda in Nederland. Wij hebben niets te mopperen want in Nederland is het slechter, het sneeuwt, ijzelt en het is koud dus oogjes dicht en snaveltjes toe. Welterusten.