Christchurch

Het is slechts 90 km rijden en we doen dus rustig aan en niet alleen omdat het een klein stukje is, maar er staan rukwinden en dat is voor Karin best lastig rijden. We gaan eerst naar Maui en daar wordt ons verteld dat het sterretje in de voorruit geen kwaad kan. Ok dan maar en laten de camper nog even daar staan en lopen naar het vliegveld om een stoel voor de terugvlucht te reserveren. Na wat omzwervingen, wat vragen stellen en een telefoontje naar Qantas reserveringen (duurt wel heel lang en Karin heeft heel wat kerstliedjes en reclameboodschappen gehoord), is het wel gelukt om voor de vluchten van Christchurch naar Sydney en van Sydney naar Londen stoelnummers te laten reserveren. Hiep hiep hoera niet meer in het midden zitten zoals op de heenreis, maar lekker aan het gangpad. We lopen weer terug naar Maui, stappen in de camper en dan begint onze zoektocht naar een camping. De eerste is ver van de city en geen bus, de tweede leek heel mooi dichtbij het centrum teliggen, alleen....... de staanplaatsen waren een aanfluiting voor zo'n dure camping. Uiteindelijk na diverse keren andere plaatsen te hebben bekeken, vragen we om een refund, krijgen we ook en dan gaan we weer verder op zoek. Gelukkig werkt de tomtom goed net zoals de chauffeur goed rijdt ondanks de windstoten en vinden we uiteindelijk een kleine camping genaamd Amber Park en ook niet al te ver van de city met een bushalte voor de deur. Een uiterst vriendelijke eigenaar geeft ons een mooi plaatsje en naar later blijkt staan de Engelse mensen die we al een paar keer zijn tegen gekomen bijna naast ons. We eten die avond heerlijk verse zalm met broccoli wat kan dat lekker smaken! Een glaasje wijn erbij en omdat het zo lekker warm is (32 graden) gaan we ook laat naar bed.

Ondanks dat zijn we de volgende ochtend alweer bijtijds present en ontbijten lekker in de zon en gaan dan met de bus naar de city. Oh ja voordat we weggaan boeken we nog even zwemmen met de dolfijnen voor 2e kerstdag. Leuke stad Christchurch. We beginnen met het boeken van een fietstocht door Christchurch voor 's middags twee uur. Dan begint onze zwerftocht door de stad en we zien veel oude gebouwen, waarvan je aan sommige de schade van de aardbeving ziet. Op andere plaatsen is er een gat tussen de bebouwing en op vele winkels staat op een biljet dat het gebouw na de aardbeving is goedgekeurd (of afgekeurd) voor gebruik. Voor een aardbeving van deze sterkte valt de schade, die wij zien, mee. Wel zijn er heel wat plakkaten asfalt te zien die de scheuren in de weg hebben gedicht. Wat we zoal zien zijn de Christchurch Cathedral, de universiteit, een meisjes hogeschool, een klok die tweemaal per jaar met bloemen wordt versierd, standbeelden van James Cook en Queen Victoria, Memorial Bridge enz.
   



Bridge of Remembrance

 Om twee uur beginnen we aan de fietstocht samen met de gids. We dat zijn twee Engelsen en wij de two dutchies en de gids. De gids, een vrouw, vertelt heel enthousiast over de stad waar we doorheen fietsen en natuurlijk stoppen we regelmatig omdat ze iets heeft te vertellen over een gebouw of een tuin en/of een park. Christchurch wordt trouwens the garden city genoemd, dit vanwege de vele parken die er zijn. De moeite waard was een bezoek aan het Canterbury Museum, dit is gratis, maar een prachtige collectie heeft men daar. We kregen er informatie over de aardbeving (meer dan 15000 naschokken zijn er sindsdien geregistreerd), over de vulkaan op White Island (waar wij waren), er was een Victoriaans straatje, veel over de Maori's, ook over de onderzoekingen op Antarctica en over de dierenwereld. Door Christchurch loopt de rivier de Avon. Hier kan men zich met een punter door een deel van de stad laten varen ehhhh punteren. Cathedral Square is het centrale middelpunt van de stad. We zagen hier een doedelzakspeler, een tovenaar en de markt. Er was ook een straatje met oude gebouwen in Spaanse stijl.

Men had nog wat glas in loodramen over en besloot toen om een prieeltje te bouwen en de ramen hiervoor te gebruiken.



Maori





buitenkant museum

De stad heeft een leuke sfeer en het was prettig om er te zijn. Nog een leuke anecdote: de tweede dag gaan we weer met de bus en willen bij de chauffeur betalen. Hij wil geen geld, want we zijn toeristen en het is kerstmis (nu ja bijna dan). We waren heel verbaasd maar hebben "Santa Claus" hartelijk bedankt voor deze geste. We vinden het heel jammer dat we deze camping gaan verlaten op eerste kerstdag (we willen tenslotte zwemmen met de dolfijnen) en als we die dag terugkomen van het tandenpoetsen, staat er een bordje met twee stukjes kerstcake en wat kersen op ons tafeltje. Verrassing van de campingeigenaars. Deze camping kunnen wij van harte aanbevelen aan mensen die naar Nieuw Zeeland/Christchurch gaan. De volgende blog gaat - jullie raden het vast al - over het zwemmen met dolfijnen. Waarschijnlijk zijn we dan alweer thuis want dit is onze laatste avond in Kiwiland. 

Mount Cook

De weersvoorspelling voor Mt. Cook is niet erg rooskleurig, toch gaan we die richting op want we willen de besneeuwde bergtoppen zelf bekijken.We hebben gehoord dat het er erg mooi is. Onderweg maken we natuurlijk weer wat stops en bij één van die stops in Duntroon drinken we bij the Flying Pig een heerlijke cappucino. Het is echt een kleine plaats en het leuke is dat er voor de huizen levensgrote poppen staan (zou het zijn zodat het er op lijkt dat er meer inwoners zijn?) dus het fototoestel maakt weer overuren. Een andere stop is bij een dam waar elektriciteit wordt opgewekt, weer heel wat anders dan een centrale in een berg, maar net zo interessant om te bekijken.Slim dat ze hier schone energie opwekken door middel van waterkracht en water is er hier genoeg in al die meren en van de bergen waar de sneeuw op ligt. Wat we zien tijdens de rit naar Twizel is weer adembenemend mooi en ook heel rustig om te rijden. Het doet ons een beetje aan de bijna uitgestorven wegen in delen van Australië denken. 

bloemenpracht onderweg

Ondanks de wolken besluiten we om toch door te rijden naar Mt Cook want we kunnen altijd nog een stukje terug rijden naar de camping die we onderweg tegen kwamen. Helaas als we dichter bij de bergen komen wordt de bewolking steeds dikker, zo dik dat we niet eens meer de gletscher kunnen zien, dus omkeren en terug naar de camping. Deze ligt aan het groenblauwe meer Pukaki.Het is intussen wat gaan regenen en we installeren ons in de camper en stoeien wat met het laptopje. Wat we willen doen lukt niet echt jammer genoeg. 's Avonds zitten we te eten in het restaurant zien we ineens Nederlandse mensen binnen komen. Blijkt het een huisarts te zijn van het gezondheidscentrum waar wij komen, hoe bedoel je een kleine wereld? Later komen we de dokter tegen tijdens een wandeling en maken een praatje met hem (hij herkent hij ons niet). Tijdens de wandeling (het is intussen droog geworden) lopen we tussen de schapen, de koeien en de konijnen naar Lake Pukaki. Mensen wat is het hier weer mooi! We hebben al zoveel verschillende landschappen gezien hier in Nieuw Zeeland ongelooflijk. We zien een prachtige lucht, een stil meer en water wat uit de bergen naar het meer stroomt. Op de terugweg komen we de familie koe tegen en papa stier is erg beschermend ten opzichte van mama koe en kind kalf (Ann trek dan ook geen rood jack aan dommie) dus we staan stil en wachten rustig af totdat de familie weer tussen de struiken verdwijnt. Daarna lopen we verder en komen voor het donker weer terug bij de camper.

De volgende dag ziet het weer er een stuk vriendelijker uit en we besluiten om nog een keer naar Mt. Cook te rijden. Het is niet een echt heldere lucht, maar we zien wel de gletscher en als de bewolking weer dichter wordt en het af en toe een beetje gaat regenen, zien we prachtige regenbogen met de bergen als achtergrond. We zien op een gegeven moment ook een waterhoosje en een dunne wolk waar de zon doorheen schijnt, een beetje mystiek gezicht. De heenweg rijden we in 20 minuten, maar als we terug rijden doen we er ongeveer een uur over. We fotograferen wat af en dat niet alleen: we genieten (alweer en nog steeds) volop van al het moois wat we zien hier. Gelukkig is er geen verkeer dus kunnen we gewoon op de weg stoppen om te filmen, fotograferen en genieten.



waterhoosje



en dat zie je dan als je weg rijdt in de spiegel



Lake Pukaki



Verderop komen we bij Lake Tekapo, weer zo'n prachtige kleur en omgeving. We stoppen daar om het vuile water af te voeren op een speciaal dumppunt en zetten een kop koffie en ja hoor..... we genieten weer.

Lake Tekapo

Onze eindbestemming vandaag is Ashburton, een klein stadje tussen de weilanden. De camping is rustig en natuurlijk kent de campingbeheerder iemand in Nederland (dat kregen we regelmatig te horen). We doen twee wassen en drogen die heerlijk in de wind en de zon, lekker vanavond in een schoon pyjamaatje in een schoon bed slapen. Voordat we gaan slapen nog even een wandeling en dan....... pfff wat is het warm 's nachts. Echt hoor we zijn in Nieuw Zeeland en het is warmmmmmmmmm pfffffffffffffffffffffffffff, maar we klagen niet maar genieten met volle emmers tegelijk. Ach dat is waar ook: vandaag kwam er een steentje tegen de voorruit en nu zit er een sterretje in. Morgen gaan we naar Christchurch en komen langs Maui dus.......

Dunedin

station

We hebben lekker in de zon zitten ontbijten en gaan daarna op weg naar de city. We willen met de bus gaan, maar zien op de timetable dat we nog zeker twintig minuten moeten wachten totdat de bus komt. We besluiten te gaan lopen en als we bijna bij het centrum zijn zien we de bus langs komen. Zo een gezonde wandeling van een uur gemaakt en geld bespaard vandaag. Het is stilletjes hier, waarschijnlijk omdat het zaterdag is en de meeste winkels alweer om 13.00 zullen sluiten. Is eigenlijk wel lekker zo. Het Octagon is het middelpunt van de stad. Dit middelpunt werd toen New Edinburgh werd gesticht in 1846 (nu dus Dunedin) als middelpunt getekend en daarom heen werd er gebouwd. We bekijken St. Pauls Cathedral (hoeveel hebben ze er hiervan in Nieuw Zeeland?), zien ook de First Church, oude Victoriaanse huizen en het station. Het station is een prachtig onderhouden en mooiontwerpen gebouw dat nog steeds in gebruik is als station. Het is in 1906 geopend en is gebouwd in Vlaamse neorenaissance stijl. Er ligt een mooie mozaïekvloer in.

Naast het station is de Farmers Market en natuurlijk kijken we daar ook en kopen er een zak heerlijke kersen. Later koopt Ann een mooie hanger van jade voor aan haar ketting. We kopen een soort kaasbroodje voor de lunch en genieten hiervan aan de voet van het standbeeld van Robert Burns, een Schotse novelist/dichter. De stad heeft duidelijk de invloed van de Schotse cultuur en we herkennen de Schotse bouwstijl van de kathedraal en de kerk.



heerlijke kersen









Het is een kleine stad dus we zijn snel uitgekeken en besluiten weer naar huis te gaan. We lopen naar de bushalte en zien dat we alweer een hele tijd moeten wachten (drie kwartier dit keer) voordat de bus volgens schema komt en natuurlijk gaan we weer lopen. En ja hoor we zijn bijna bij de camping als we de bus voorbij zien komen. Op de camping willen we het vuile water laten weglopen en dan breekt de afvoerpijp af. Deze blijkt heel provisorisch te zijn bevestigd met plastic verbindingsstukken en tie rips. We bellen Maui op en die sturen iemand voor de reparatie zeggen ze en inderdaad een uur later komt er een loodgieter bij onze camper. Hij mompelt dat hij niet begrijpt waarom "ze" dit zo hebben gemaakt en zet er koperen verbindingsstukken aan en controleert of alles goed werkt. Ja hoor het lekt niet meer aan de onderkant en we kunnen de slang weer goed bevestigen. Later blijkt dat het in de gootsteen niet helemaal goed zit en dat er wat water lekt. Maui de beste? Onze ervaring is anders, maar daar gaan we hier niet over schrijven. Later komt er nog iemand controleren of de reparatie is uitgevoerd en hij wil het contractnummer hebben van onze huurovereenkomst anders krijgt hij zijn geld niet. (Leuk hoor onverwachts bezoek van die leuke mannen). Ann adviseert hem om Maui een flinke rekening te sturen. We maken nog een praatje en daarna controleert hij ook nog even het olie- en waterpeil. Dat is in orde en hij wenst ons een prettige vakantie verder en vertrekt weer. Karin schrijft in het dagboek en Ann aan de blog en dan is het weer bedtijd. Alweer een mooie dag voorbij.

Victoriaanse stijl huizen

Curio Bay

De laatste dag in Te Anau was een lekkere vakantiedag, we lezen, maken een wandeling langs het meer en lezen weer en dat alles lekker in de zon, dus gaan we de volgende ochtend lekker uitgerust op weg naar onze volgende bestemming Curio Bay. We rijden een toeristische route (Southlandroute) en stappen regelmatig uit om iets te bewonderen en te genieten van de rust om ons heen. In Riverton, waar wat oude gebouwen staan, houden we een plas en koffiestop. Onderweg komen ook nog bij het meest zuidwestelijk punt van Nieuw Zeeland.



Onderweg



Clifden Suspension Bridge ca. 1850



vogeltje bij Clifden Bridge



Riverton

 In Invergargill doen we de nodige inkopen en in de loop van de middag komen we aan in Curio Bay. De camping is heel basic, maar is prachtig gelegen vlak aan de kust waar we een plaats hebben tussen hele hoge planten. Hier aan de kust zwemmen Hector dolfijnen - wij hebben ze niet gezien dit keer door de hoge golven - er zijn zeeleeuwen en we kunnen de geeloogpinquins in hun natuurlijk omgeving bekijken. Als we rond een uur of half vijf in de middag gaan wandelen langs het strand, het is dan laag water, staan we ineens tussen een fossiel bos. Allemaal resten van versteende bomen en boomstronken. Dit bos is 180 miljoen jaar geleden overspoeld en door het silica in het water versteend en zo bewaard gebleven. Het is indrukwekkend om te zien.

camping

  




fossiel bos

Als we wat verder lopen komt er een geeloogpinquin de zee uit gewaggeld en loopt richting de bosjes waar zijn kuiken wacht. We kijken ademloos toe hoe moe pinquin op nog geen vier meter gewoon langs loopt. Ze is wel voorzichtig, maar we blijven op veilige afstand en ze loopt dus gewoon en we zien haar in de bosjes verdwijnen. We zitten hier wel echt in de natuurlijke omgeving en genieten weer volop van de natuur. Het zijn hooguit twintig mensen die dit zien, genieten en fotograferen en filmen dus geen grote toeristische attractie. We praten met de ranger die ons meer vertelt over het dierenleven hier. Ze zijn met een project bezig om de zeeleeuwen te redden, die de laatste jaren snel in aantal afnemen. Het was weer een heerlijke dag alleen jammer dat er zoveel wind staat. Alhoewel als we in bed liggen worden we door het schommelen van de camper in slaap gewiegd. Als we 's morgens wakker worden waait het nog steeds. Toch gaan we voordat we weer verder rijden een strandwandeling maken. Helaas geen dolfijnen en ook geen zeeleeuwen, maar wel een heerlijk frisse bries en een zonnetje en met rode konen rijden we om tien uur verder op de Southlandroute. Dit is wel een heel rustige route en we hebben dan ook geen internet en ook de mobiel heeft geen bereik.

Na een tijdje begint het zachtjes te regenen, maar dat weerhoudt ons niet om onderweg een paar keer te stoppen en naar verschillende watervallen (de Mataifalls, de Horseshoefalls en de Purakkauni Falls) te lopen. De laatste is slechts bereikbaar via een gravelweg. Oh Oh voorzichtig rijden dus, maar het lukt om zonder schade daar te komen en al lopend te genieten van bos en de waterval.

We willen ook nog naar Nuggetpoint omdat je daar een mooi uitzicht hebt over de zee en allerlei zeedieren kunt zien. Helaas er zijn verschrikkelijk windstoten en als we eindelijk boven komen (dit alles via een smal weggetje berg op) besluiten we hier alleen te lunchen en dan weer terug te rijden. We volgen nog een klein stukje de toeristische routen nemen dan de snelweg naar Dunedin. Onderweg ziet het er wat herfstachtig uit, flarden mist waaien langs de camper en later begint het te regenen. Op de camping vermaken we ons in de caravan en doen even het kacheltje aan om de kilte te verdrijven, maken een blog en bellen naar Miranda in Nederland. Wij hebben niets te mopperen want in Nederland is het slechter, het sneeuwt, ijzelt en het is koud dus oogjes dicht en snaveltjes toe. Welterusten.

Fijne Kerstdagen uit Nieuw Zeeland

De Kerstman heeft dit jaar zoveel post ontvangen dat wij hem via deze blog een handje helpen om onze Kerstwens over te brengen. En als je het niet gelooft dat hij het druk heeft kijk dan maar eens naar deze foto dan begrijpen jullie het vast wel.

Merry Christmas and a Happy 2011!

Karin en Ann

Te Anau

Lake Te Anau

Als we weg rijden uit Queenstown regent het een beetje, maar als we een tijdje onderweg zijn wordt het droog en gaat de zon weer schijnen. Onze bestemming vandaag is Te Anau en dat ligt bij Fiordland, hier zijn de Nieuwzeelandse fjorden. Het schijnt er machtig mooi te zijn dus we kijken er wel naar uit (alweer, het genieten houdt niet op deze drie maanden). We rijden - zoals we de afgelopen weken al veel hebben gedaan - over bergen en door dalen, door en langs bossen, zien ontzettend veel schapen en ook koeien en zelfs herten en genieten van het mooie Lake Wakatipu. Er staat heel veel brem in bloei langs de weg en dat is een prachtig gezicht. Later horen we dat brem is geïmporteerd in NZ om als heggen te gebruiken. Nu is het niet meer uit te roeien vanwege de zaden die overal zijn verspreid. Onderweg houden we een lange koffiepauze. Lekker om je huis bij je te hebben, je stopt, maakt koffie en/of een boterham, pakt je stoel en gaat dan lekker buiten zitten eten, tenminste..... als er geen sandflies in de buurt zijn. En als je genoeg hebt gegeten en genoten, pak je de boel weer in en rijd je gewoon weer verder. Luxe waar we dagelijks van genieten.

Lake Te Anau

Als we bij Te Anau aankomen vinden we al snel de camping en settelen ons voor drie nachten. We doen die dagen drie wassen, de boodschappen, wandelen langs Lake Te Anau en bezoeken een "Wild Life Center" (stelt niet veel voor want er staan slechts een paar kooien met een vogel erin (een kea, een soort papagaai e.d.). We gaan de eerste avond wel op tijd naar bed want de volgende dag worden we om half acht opgehaald. We gaan dan reizen met de bus, boot, bus en boot en dat vice versa. En ja hoor al loopt de wekken niet af, we staan op tijd buiten de poort van het caravanpark en laat de bus nu ook op tijd zijn, wat een feest. Als we bij de wharf in Manapouri aankomen moeten we nog even wachten voordat we de boot op kunnen. Als het sein wordt gegeven gaan we - samen met andere mensen natuurlijk want het is helaas geen privétripje - aan boord om aan het tweede deel van deze dag te beginnen.

Lake Manapouri


Het is wat bewolkt als we gaan varen, maar wat is Lake Manapouri mooi. Na ruim een uur varen komen we aan bij het eind van het meer en daar wacht een bus op ons. Wat jammer nu van al die sandflies en wat een geluk dat wij ons lekker hebben ingesmeerd! Met de bus rijden we naar een powerstation waar elektriciteit wordt opgewekt door middel van waterkracht. We rijden door een lange tunnel in een berg en komen dan aan diep in de berg waar het allemaal gebeurt. Water uit Lake Manapouri valt door buizen naar beneden, hierdoor worden turbines aangedreven waardoor elektriciteit wordt opgewekt. Alle tunnels en andere ruimtes zijn geboord. Vorig jaar was er een hevige aardbeving en bij controle bleek dat er weinig schade was aangericht en gelukkig waren er op dat moment geen mensen aan het werk. Toch mooi dat dit allemaal kan en hier denk je niet aan als je het lichtknopje op aan of uit zet. Lake Manapouri wordt trouwens weer gevoed door Lake Te Anau - dit ligt iets hoger. Hoe de buschauffeur het voor elkaar krijgt weten we niet, maar het is kunstig, de bus draait en langs dezelfde donkere tunnelweg verlaten we het binnenste en gaan weer op weg nu naar de Doubtful Sound.
De weg klimt terwijl we rijden door een regenwoud. Soms zien we van die spooky bomen, die je ook weleens in een griezelfilm ziet. Uiteindelijk zien we vanuit de hoogte op de Wilmot Pas het begin van de fjord liggen. Wat een uitzicht! We hebben een fotostop voordat we weer verder rijden naar de plaats waar de boot al op ons ligt te wachten.



Wilmot Pass

 Het is een prachtig schip waarmee we verder gaan varen. En mooi dat het er is, zooooo mooi dat er echt geen woorden genoeg zijn om dit te beschrijven. Ook met foto's en videofilm zal dit niet kunnen worden overgebracht. Er worden heel wat foto's gemaakt en op een gegeven moment zien we in de verte..... is dat het einde van de wereld? Als we verder varen zien we dat dit de overgang is van de fjord naar de Tasmanzee. Prachtig wat een uitzicht en wat een moois. Ja we vervallen in herhalingen maar het is wel de werkelijkheid. 
We zien zeehonden spelen op een rots en in de zee en zien ook nog wat dolfijnen rond de boot zwemmen. Helaas wordt Karin weer zeeziek als we buitengaats zijn, maar gelukkig blijven we daar niet lang en gaat de misselijkheid weer over als we in het rustige water van de Doubtful Sound terug komen.

De terugtocht is weer begonnen, maar wel met beter weer want de zon schijnt meer (op de heenweg kregen we nog een flinke hoosbui over ons heen). Terwijl Ann boven op het dek geniet, filmt en fotografeert, geniet Karin binnen van het zonnetje en al het moois. Heel tevreden komen we weer terug in Manapouri en later met de bus weer in Te Anau. We halen fish en chips en dan is er alweer een eind gekomen aan een prachtige dag. Wat zijn we toch een geluksvogels.


Nog wat foto's van Doubtful Sound