Ann and Karins Travelblog: Holguín

Na vertrek 's morgens en vlak voordat we in Holguïn komen nemen we eerst wat lichaamsbeweging. We klimmen naar het Loma de la Cruz en kunnen hier Holguín van boven af bekijken. De gemiddelde getrainde wandelaar doet hier 20 minuten over. Een vermoeiend karwei wat je kunt zien op het filmpje. Wij hebben dit ook zo ervaren! Gelukkig staan er onderweg wat bankjes waar je even kunt uitrusten. Ann gaat één keer even zitten in de schaduw en houdt daar een natte broek aan over hahahaha. Gelukkig droogt het snel want het is bloedje heet.

wat een hoogte!

Ieder jaar op 3 mei beklimmen gelovigen de heuvel op. Deze traditie stamt uit 1790, toen de stad Holguín door droogte werd geteisterd. Gelovigen liepen toen met het kruis in processie tegen de heuvel op en plaatsten het kruis op het hoogste punt om regen af te smeken. Het gebed werd verhoord en sinds die tijd - tot 1959 - werd de jaarlijkse tocht gehouden. In 1950 begon men met de aanleg van de trap met 460 treden met aan het einde ervan het kruis. Vanaf begin jaren negentig wordt de tocht weer gehouden, alleen nu via de trap.

we zijn er bijna pfffff wat is het warm

Deze dames haalden het ook wel met wat gehijg en gepuf. De spieren worden wat losgemaakt. Die voelden wij ook toen we boven aankwamen.

We rijden met de auto naar beneden en gaan dan van Holguín genieten. Het is echt een provincieplaatsje. Holguín werd in 1525 gesticht en natuurlijk ook op een plaats waar een indiaans dorp was. De Spanjaarden hebben dit gekoloniseerd. Het leven is heel gemoedelijk, er zijn meerdere pleintjes waar we van alles beleven en waar we onze ogen uitkijken. We delen wat speeltjes uit aan spelende kinderen, genieten van muziek, kijken naar domino spelende jongens en maken een ritje met een fietstaxi.
Als je wilt kunt je meegenieten van Holguín.

Twee filmpjes

even wat speeltjes uitdelen, dit was een groot succes

Na deze heerlijke uurtjes gaan we op weg naar Santiago de Cuba. Onderweg stoppen we bij een Cubaanse boerderijtje en later bezoeken we El Cobre. De laatste ligt zo'n 20 km buiten Santiago en is zo genoemd naar de kopermijnen die hier sinds de 16e eeuw worden geëxploiteerd. De kerk is een bedevaartplaats voor vele Cubanen en voor mensen die het rooms-katholieke geloof aanhangen van ver buiten Cuba. In de kerk bevindt zich het beeld(je) van de Maagd der Barmhartigheid in 1916 door de paus verheven tot de beschermheilige van Cuba. De legende zegt dat het beeld in 1608 in het water dreef en werd opgevist door twee indianen en een jonge negerslaaf. Op het beeld stond: "Ik ben de Heilige Maagd der Barmhartigheid". Voordat het in El Cobre werd geplaatst, stond het beeld eerst in een kathedraal in Santiago de Cuba, maar toen de kathedraal in 1677 voor de zoveelste keer door een aardbeving was vernield, is het ondergebracht in de basiliek van El Cobre of voluit, Santuario Nacional a Nuestra Senora de la Caridad del Cobre. We begrijpen goed waarom het is afgekort, tjonge tjonge je bent een tijdje bezig om de hele naam te zeggen. Oké genoeg gekletst nu wat foto's.

een heg van cactussen daar klim je niet snel
over of doorheen

ff voorstellen: Lara

Er wordt gelijk van alles aangedragen voor ons en er wordt verse koffie gemalen. We krijgen o.a. zelfgemaakte kaas, verse geplukte papaya, verse kokosmelk en ook een heerlijke kopje verse koffie. We genieten van de huispapagaai, de kleindochter en natuurlijk van de landelijk rust. Alles wat men verbouwt en maakt - zoals de kaas - die verkoopt men niet op de markt of zo, maar men ruilt met de buren. Moesten wij hier ook maar eens gaan doen dat zet een hoop mensen die aan anderen willen verdienen, buiten spel.